Brągiel przeciwdziałanie przemocy rozpatruje w 3 płaszczyznach:
- działania interwencyjne- celem jest przerwanie dokonujących się aktów przemocy i udzielenie bezpośredniej pomocy ofierze,
- działanie terapeutyczno – lecznicze- zmierzające do zminimalizowania i usunięcia doznanych urazów i krzywd,
- profilaktyka- celem jest zapobieganie przemocy, głównie za pomocą popularyzacji wiedzy o omawianym zjawisku, sposobach rozpoznawania przemocy oraz wyrabianiu umiejętności przeciwstawiania się jej.
Wyróżnia też:
- profilaktykę pierwotną-, która wiąże się z promowaniem zdrowia, poprawą samopoczucia społecznego oraz eliminowaniem patologii społecznej,
W tej fazie profilaktyki podejmuje się działania mające na celu:
• oddziaływanie na środowisko szkolne tak, aby wspierało ono samokontrolę i poczucie własnej wartości u uczniów, nauczycieli i rodziców;
• przygotowanie uczniów do życia w rodzinie, rodzicielstwa, radzenia sobie ze stresami;
• edukację rodziców w zakresie wychowania dziecka, jego rozwoju i specyficznych zachowań dziecka związanych z fazą jego rozwoju;
• tworzenie lokalnej polityki wspierania dzieci i rodzin.
- profilaktyka wtórna- skupia się na wczesnym wykrywaniu objawów maltretowania, zanim ujawnią się poważne lub trwałe zmiany. Obejmuje ona:
• przekazywanie nauczycielom wiedzy i umiejętności wykrywania objawów maltretowania dziecka;
• omawianie tego problemu z uczniami w celu identyfikowania przez nich kolegów z grupy ryzyka lub też zachęcania dzieci maltretowanych do ujawnienia swych problemów;
• identyfikacja rodzin wysokiego ryzyka, korzystających z różnych form pomocy społecznej;
• inicjatywa utworzenia w szkole i w społeczności lokalnej zespołu zajmującego się dziećmi maltretowanymi.
-profilaktyka trzeciorzędna- ma na celu uchronienie dziecka przed kolejnym wykorzystaniem. W razie potrzeby dziecko należy umieścić w szpitalu, ośrodku wychowawczym, podjąć terapię rodziny.
Działania szkoły odnoszą się do profilaktyki wtórnej.
W Polsce badania sondażowe na temat postaw wobec przemocy różnych grup zawodowych pracujących z dziećmi przeprowadziła Fundacja Dzieci Niczyje. W badaniach udział wzięli: lekarze pediatrzy, pielęgniarki, pracownicy socjalni, policjanci, pedagodzy szkolni.Najlepiej wypadli pedagodzy szkolni mieli największe doświadczenie w pracy z dziećmi krzywdzonymi, interweniowali w każdym przypadku. Najgorzej wypadli lekarze i pielęgniarki.
Jarosz wyróżnia 4 rodzaje reakcji przedstawicieli środowisk szkolnych:
- reakcje formalne bezpośrednie- szybkie zgłoszenie przypadku instytucji specjalistycznej lub organom ścigania, ogranicza ją brak specjalistycznych instytucji,
- reakcje pośrednie- przekazie sprawy przełożonemu, pedagogowi szkolnemu lub poradni pedagogiczno- psychologicznej, doprowadza do efektu, koła czyli przekazywania przypadku przemocy, co znacznie przedłuża czas udzielania pomocy,
- reakcje nieformalne- samodzielne kontynuowanie działań w celu rozpoznania i pomocy, opóźnia ewentualne profesjonalne leczenie,
- brak reakcji wystąpił u 13% badanych.
Przyczyny zaniechania zgłoszeń:
- brak respektu do obowiązku zgłaszania lub jego niezrozumienie- mniej niż połowa wiedziała o tym, że jest zobowiązana do zgłoszenia raportu,
- około połowy czekało na rodziców, by wspólnie rozwiązać problem,
- 37% nie zgłaszało problemu, ponieważ nie byli pewni swoich podejrzeń,
- negatywne doświadczenia związane ze zgłoszeniem, tylko 60% zgłoszonych otrzymuje profesjonalną pomoc,
- obawa przed odejściem dziecka z przedszkola,
- strach przed odwetem,
- poczucie winy,
- wstyd, współczucie,
- niski stopień dyskrecji instytucji pomocy socjalnej.
Rozpoznanie zachowań neurotycznych i psychopatycznych u rodziców:
- zachowanie irracjonalne,
-odbieranie dziecka po godzinach zamknięcia przedszkola,
- nie przychodzenie po dziecko do przedszkola,
- bycie pod wpływem środka odurzającego w chwili odbioru dziecka.
Zachowanie dziecka:
- problemy z koncentracją,
- objawy zaniedbania ( brak troski o higienę i strój dziecka)
- brak pewności siebie.
Im starsze dziecko tym mniejsze prawdopodobieństwo, że podejrzenia o jego krzywdzeniu zostaną zgłoszone do odpowiedniej instytucji. Podejrzenia o seksualne molestowanie są zgłaszane częściej niż inne.
Wpływ na wzrost zgłoszeń:
- wiara w skuteczność zgłoszenia,
- wcześniejsze szkolenie w zakresie rozpoznawania przemocy,
- poziom wykształcenia i doświadczenia zawodowego.
Średnio formalność zgłoszenia trwa 14 miesięcy, a nawet 21 miesięcy.
Badania, że żaden nauczyciel nie zetknął się z ofiarą przemocy świadczy o tym, że:
- marginalność problemu przemocy,
- stanowi usprawiedliwienie dla braku zainteresowania poszerzeniem wiedzy na temat przemocy oraz zaniechanie właściwych reakcji w sytuacji podejrzeń o przemoc.
Pedagodzy szkolni:
- mają najwyższy poziom wiedzy w zakresie znajomość symptomów przemocy oraz aktywów prawnych chroniących dziecko, są osobami najbardziej kompetentnymi.
Wykrywanie przemocy napotyka na trudności natury proceduralnej i organizacyjnej, ale też z brakiem wystarczającej świadomości problemu. Należy kształcić poszczególne grupy zawodowe w tym zakresie.
Każdy rodzaj krzywdzenia charakteryzuje się symptomatycznymi cechami, których znajomość odgrywa zasadniczą rolę w diagnozowaniu przypadku dziecka krzywdzonego.Pełna diagnoza obejmuje aspekty: psychologiczne, pedagogiczne i środowiskowe. Szkolna ocena zagrożenia bazuje na obserwacji głównie dziecka i rodziców. Elementy poddające się obserwacji:
- wygląd, zachowanie i wypowiedzi dzieci, analiza wytworów dziecka, osiągnięć w nauce, interakcje z rówieśnikami i nauczycielami.
Konsekwencje przemocy mają charakter następstw bezpośrednich i oddalonych w czasie.Wszystkie ofiary przejawiają charakterystyczne cechy takie jak:
- braki socjalizacyjne, zaburzenia poczucia tożsamości, nieumiejętności realizacji potrzeb w sposób społecznie akceptowalny, odwrócenie roli- pseudojrzałość w wielu dziecięcym i infantylizm w wieku dorosłym, nieumiejętność dokonywania wyborów, niska kontrola emocji.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz